ครอบครัว....คำๆนี้ ฝังอยู่ในใจผมมานานแล้ว ผมวาดฝันมาตลอดว่าจะมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุข เช่นเดียวกับที่ผมได้รับความอบอุ่นมาตลอดจากพ่อแม่ เมื่อถึงเวลาที่ผมสร้างครอบครัวของผมเอง ก็คาดหวังอย่างมากที่จะเป็นให้ได้อย่างที่ผมได้รับมา ผมเริ่มต้นสร้างครอบครัวของผมเองเมื่ออายุ23ปี อาจมองดูว่าเด็กเกินไป แต่ผมคิดว่าผมพร้อมแล้วสำหรับการสร้างครอบครัว แต่แล้วครอบครัวที่ผมสร้างตอนนั้นก็พังลง แต่มันไม่พังเสียทั้งหมด ผมได้รับของขวัญที่แสนวิเศษมาด้วย นั่นคือลูกชายคนแรก ผมตั้งชื่อลูกชายผมว่าฮาร์ท และลูกชายคนนี้ล่ะที่ช่วยชีวิตผมไว้ในยามที่ผมสิ้นหวังที่สุด
แม้ว่าครั้งแรกจะพังไม่เป็นท่า แต่ผมก็ยังที่จะไขว้คว้าที่จะสร้างครอบครัวให้ได้ ทุกครั้งผมจะพยายามที่จะทำให้ครอบครัวที่ผมสร้างมีแต่ความสุข แต่ก็ล้มเหลวไปเสียทุกครั้ง ผมไม่โทษใครเลยนอกจากตัวผมเอง เพราะผมเป็นหัวหน้าครอบครัวแต่กลับไม่สามารถประคับประครองครอบครัวให้อยู่ต่อไปได้ ผมพยายามหาคำตอบในตัวเองเสมอว่า ทำไมครอบครัวที่ผมสร้างถึงพังลง แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ชัดเจนเสียที แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นชัดเจนจากตัวผมก็คือความใจร้อนและไม่ยอมฟังใคร นั่นน่าจะเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ครอบครัวที่ผมพยายามสร้างพังลงเสียทุกครั้งไป
ผมพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ที่เป็นคนใจร้อนไม่ฟังใคร ผมใช้ความรักในการสร้างครอบครัว แต่ก็ยังล้มเหลวอยู่ดี ผมรู้สึกเศร้าใจมากว่าทำไม ผมทำผิดพลาดอะไรมากมายนักหรือ ถึงทำให้ครอบครัวที่ผมพยายามสร้างต้องล้มเหลวไปเสียทุกครั้ง แรกๆก็ดูเหมือนจะไปด้วยดีแต่พอนานวันเข้า ก็ค่อยๆแย่ลงๆ ผมรู้สึกผิดมาก..ผิดที่ผมทำให้มันพังลง ผิดที่ทำให้ของขวัญที่แสนวิเศษจากความรัก ต้องอยู่ในสภาวะตครอบครัวแตกแยก
ลูก...ผมรู้สึกผิดต่อพวกเขามาตลอด พวกเขาคือของขวัญที่เกิดจากความรัก ของขวัญที่สุดแสนวิเศษ แต่ผมกลับทำให้พวกเขาต้องพบกับครอบครัวที่แตกแยก ต้องพบกับความเสียใจและการพลัดพราก ทุกๆวันพ่อและวันแม่ ผมมักร้องไห้อยู่คนเดียวที่นึกถึงว่า ลูกจะรู้สึกยังไงที่เขาขาดพ่อหรือขาดแม่ ในขณะที่เพื่อนๆของเขามีพร้อม เขาจะรู้สึกยังไงเวลาที่ต้องเขียนเรียงความในวันพ่อและวันแม่ เขาจะรู้สึกยังไงในงานวันพ่อและวันแม่ที่โรงเรียน
ผมได้รับโอกาสในการสร้างครอบครัวหลายครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมได้พบกับคนที่แสนวิเศษ และคนที่เป็นแม่ของลูกของผม กิ๊ก...เธอเป็นคนที่ยอมรับและให้โอกาสผมอีกครั้ง ในการสร้างครอบครัวที่ผมฝันไว้มาตลอด ผมเล่าเรื่องต่างๆให้เธอได้รับรู้ เพราะผมเชื่อว่า ความจริงใจคือจุดเริ่มต้นของความรักที่ดี
กิ๊กรับรู้และเข้าใจสิ่งที่ผ่านมาในอดีตของผม แม้หลายครั้งอดีตของผมจะไปรบกวนจิตใจเธอบ้าง แต่เราก็พูดคุยและยอมรับในกันและกัน เธอให้โอกาสผม และเธอได้มอบของขวัญที่แสนวิเศษให้ผมด้วย ลูกชาย...ผมกับกิ๊กมีลูกด้วยกัน เขาชื่อ อะตอม
ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตเราจะเป็นยังไง แต่ผมกับกิ๊กจะพยายามสร้างรากฐานที่แข็งแกร่งให้กับครอบครัวของเรา เราจะมีความรักและความเข้าใจให้กันและกันมากที่สุด ส่วนตัวผมเองมักจะทำให้ทุกๆวันเหมือนวันที่ผมและเธอรักกันในวันแรก ให้ครอบครัวเรายึดโยงไว้ด้วยความรักและความเข้าใจ แม้จะมีทะเลาะหรืองอนกันบาง แตนั่นจะไม่ทำให้เราเลิกรักกัน
นี่คือครอบครัวที่ผมฝันมาเสมอ ครอบครัวที่อยู่ด้วยกัน ดูแลกัน ยอมรับซึ่งกันและกัน และจะอยู่ด้วยกันจนวันสิ้นลมหายใจ ในวันที่เราแก่เฒ่า..เราจะยังจูงมือกันเดินไปพร้อมๆกัน ผมเชื่ออยู่เสมอว่า ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ถ้าเราพยายาม
ขอบคุณ กิ๊ก(ภรรยาของผม) ที่ได้ให้โอกาสที่ให้เค้ารักตัวเอง ที่มอบความรักของตัวเองให้เค้า เค้าคงไม่สัญญาว่าจะรักตัวเองมากแค่ไหน....แต่เค้าจะทำให้ตัวเองเห็นเลยว่าเค้ารักตัวเองมากแค่ไหน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น