ตอนนี้ขอมาเล่าความอึดอัดใจสักนิด ก็ไม่ใช่อะไรมากมายหรอกครับ แค่ผมหน้าตาไม่เหมือนคนดี แค่ตัวคล้ำออกดำ แค่ใส่ต่างหู แค่มีรอยสักสองแขนสองขา แค่ไม่เหมือนชาวบ้านเท่าไร แค่นั้นจริงๆ เรื่องของเรื่องก็ไม่มีไรหรอกครับ อย่างที่บอกไว้นั่นล่ะครับผมออกแนวน่ากลัว จนทำให้หลายๆคนมองผมไปในทางที่ไม่ดีเท่าไร
เริ่มตั้งแต่วัยรุ่นเลยล่ะครับ เวลาผมไปเดินซื้อของพวกเสื้อผ้าในห้าง พนักงานจะเดินตามติดเลย ไม่ได้เพื่อบริการผมน่ะ แต่คอยดูว่าผมจะขโมยของเขาไหม เคยมีแบบว่าพนักงานเดินมาบอกเลยว่าแพงน่ะ ผมนี่ปรี๊ดดดดดเลย ถ้าผมไม่มีตังคงไม่เดินเข้ามาร้านคุณหรอกครับ นี่แค่ตัวอย่างเล็กๆที่ผมเจอมาตั้งแต่วัยรุ่น คงเพราะลักษณะเด่นที่คล้ายโจรของผมนั่นเอง
ผมเคยโดนดูถูกจากบุคคลท่านนึงว่า น้ำหน้าแบบผมก็เป็นได้แค่กุ้ยหรือกรรมกร เรียนก็คงได้แค่อาชีวะเท่านั้น ท่านนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอดีตแม่ยายผมเอง ท่านคงอยากให้ลูกสาวท่านคบกับคนที่ปกติทั่วไปมากกว่าคนแบบผม นั่นเป็นคำที่จุดประกายให้ผมเป็นผมทุกวันนี้เลยที่เดียว ตอนนั้นผมเริ่มทำงานได้สักพักแล้ว จบปวส.มาได้สักปีกว่าๆ ผมเก็บคำดูถูกนั้นไว้ในใจผม ตอนนั้นยอมรับว่าโกรธมาก ผมตั้งใจไว้เลยว่าผมจะเรียนต่อให้จบปริญญาตรี และต้องมีงานที่ดีให้ได้
นั่นเป็นจุดที่ทำให้ผมเรียนต่อและตั้งใจทำงานมากขึ้น เพื่อลบคำสบประมาทนั้นให้ได้ เพราะนิสัยไม่ยอมแพ้แบบผมทำให้ผมจบปริญญาตรีคณะนิเทศศาสตร์มาได้ รวมทั้งมีงานทำที่ดีมีเงินเดือนที่ไม่อายใคร เมื่อถึงวันที่ผมจบวันนั้นผมไม่ต้องเอ่ยปากบอกท่านเลย เพราะท่านเห็นสิ่งที่ผมทำอยู่แล้ว ผมไม่ได้โกรธท่านแล้ว แต่กลับขอบคุณที่ว่าผมในวันนั้น ยังครับยังไม่หมด ผมสร้างตัวตนของผมเองขึ้นมาใหม่ เพื่อจะพิสูจน์ให้เห็นว่า คนรูปชั่วตัวดำไม่จำเป็นต้องเป็นคนเลว
ในช่วงวัยรุ่นผมแค่ใส่ต่างหูซึ่งเมื่อ20กว่าปีก่อน ผู้ชายใส่ต่างหูจะดูแปลกมากและดูไม่น่าคบหา ผมเริ่มสักด้วยความชอบส่วนตัวและคนสักไม่จำเป็นที่ต้องคนที่เคยติดคุกมาก่อน การสักของผมลุกลามไปเรื่อยๆ จนทุกวันนี้เต็มสองแขน และที่ขาทั้งสองข้าง ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจทำ ด้วยความชอบส่วนตัวและเพื่อพิสูจน์ว่าคนแบบผมเป็นคนดีได้ เป็นคนที่อยู่ในสังคมได้ หรือแม้แต่การแต่งกายก็จะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ทั้งทำงานและการใช้ชีวิตประจำวัน จนแม่ผมเอ่ยบอกเลยว่าผมเป็นคนขวางโลก
ตลอดเวลาผมได้พยายามพิสูจน์ในคนที่พบเห็นหรือเกี่ยวข้องกับผมไม่ว่าที่ทำงานหรือเพื่อนๆที่ได้รู้จักกัน ได้รับรู้และเห็นว่าคนที่มีลักษณะแตกต่างจากคนทั่วๆไปไม่จำเป็นต้องเป็นคนเลว ผมทำให้คนยอมรับผมในความสามารถจนมองข้ามรูปลักษณ์ภายนอกผมไปได้ ผมอยากบอกให้โลกรู้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้บอกถึงความคิดและจิตใจคนๆนั้นได้
วันนี้ผมคิดว่าผมได้ทำสำเร็จในระดับนึงแล้ว แม้จะไม่ทำให้คนทุกคนรู้ได้ แต่คนที่ได้รู้จักผมคงจะยอมรับในตัวผมได้แน่นอน ถึงวันนี้ก็ยังมีคนมองผมแบบหวาดๆอยู่ มองผมด้วยสายตาแปลกๆอยู่ แต่นั่นเพราะเขาไม่รู้จักผม แต่ทุกวันนี้ผมเองก็ไม่ขินกับการถูกมองสักเท่าไร แม้จะถูกมองแบบนี้มานานแล้วก็ตาม
เราเลือกที่จะเป็นได้ และไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ถ้าเราพยายาม ทุกวันนี้การยอมรับคนที่มีลักษณะแตกต่างจากคนทั่วไปมากขึ้น ผมเชื่อว่าเพราะมีคนแบบผมอีกหลายล้านคน ที่พยายามพิสูจน์ตัวตนของเขาแบบที่ผมทำอยู่ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น