อยากให้ลองนึกภาพน่ะครับ หนุ่มน้อยตัวเล็กๆผอมๆหน้าตาบ้านๆ ริอาจจีบสาวงามประจำโรงเรียน ขนาดที่เพื่อนสนิทผมเองยังพูดเลยว่า หมามองเครื่องบิน ครับ...ผมยอมรับเลยว่ามันเป็นอย่างที่เพื่อนพูด แต่ผมจะทำให้เครื่องบินลำนี้ลงมาจอดรับหมาให้ได้
ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อาย จึงไม่กล้าที่จะไปทักเธอตรงๆจึงใช้วิธีการให้เพื่อนแน่ะนำให้ จนได้เริ่มพูดคุยกะปูเป้ เราเริ่มสนิทกันเรื่อยๆจนเป็นแฟนกัน เพื่อนๆทั้งห้องเดียวกันและต่างห้องแปลกใจมาก ที่ผมกะปู้เป้เป็นแฟนกัน จะไม่แปลกได้ไง...มันเหมือนดอกฟ้ากะหมาวัดชัดๆ ดาวโรงเรียนเป็นแฟนกะผมนี่น่ะ ตัวผมเองยังไม่อยากเชื่อเลย และเหมือนจะเป็นพรหมลิขิต เราเลื่อนชั้นจากม.2คนละห้อง มาเป็นม.3ห้องเดียวกัน และแน่นอนเรานั่งคู่กัน แต่เป็นเกือบหลังห้อง 555
ในช่วงนั้น มันเหมือนห้องเรียนเป็นสวรรค์ การได้มาโรงเรียนเป็นความสุขเหลือเกิน (เหมือนช่วงPuppy Love) ปูเป้จะมีน้ามารับเป็นบางวัน บางวันก็กลับเอง ผมจะยืนรอน้ามารับพร้อมปูเป้เสมอ หรือวันไหนไม่มาก็จนส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ ผมไม่เคยไปส่งเธอที่บ้านแม้แต่ครั้งเดียว ด้วยเหตุผลที่ว่า แม่ปู้เป้ไม่อยากให้มีแฟน เพราะงั้นจะให้แม่รู้ไม่ได้ ในช่วงนั้น..แค่ผมได้อยู่กะปูเป้ที่โรงเรียนก็มีความสุขสุดๆแล้ว ทุกวันอย่างให้เป็นวันเรียนไม่อยากให้มีเสาร์ อาทิตย์เลย
ตลอด1ปีครบกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากๆ ในวันสำคัญต่างๆเช่นวันวาเลน์ไทม์ ผมจะหาดอกไม้ที่เธอชอบมาให้ ปูเป้ชอบดอกกุหลาบสีขาว ซึ่งมันจะแพงและหายยากมาก และในวันวาเลน์ไทม์นี้เองที่มีเรื่อง คือจำเพื่อนที่ให้แน่ะนำให้ผมรู้จักกับปูเป้ได้ใช่ไหมครับ เพื่อนคนนั้นชื่อวารีเป็นเพื่อนผู้หญิงห้องเดียวกะปูเป้ตอนม.2 ผมรู้จักวารีได้เพราะวารีเป็นเพื่อนสนิทกะเพื่อนผมอีกที ไม่งงน่ะ คราวนี้ที่เป็นเรื่องก็คือ วารีชอบผม เธอมาบอกผมวันวาเลน์ไทม์ และที่สำคัญเธอมาบอกตอนผมอยู่กะปูเป้ด้วยนี่สิ
วันนี้ขอค้างคาไว้ตรงนี้ก่อนน่ะครับ ตอนต่อจะเขียนในวันพรุ่งนี้ครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น